Grillo – De druif die de zon verdraagt en de zee bewaart

Er zijn druiven die het goed doen in de schaduw. En dan is er Grillo – een ras dat pas echt tot leven komt onder de brandende zon van West-Sicilië, waar de lucht zout is en de wind warm als een föhn. Grillo is geen allemansvriend. Maar in het juiste terroir, met rust, tijd en geduld, laat hij iets zeldzaams zien: spanning, breedte én bitterheid in perfecte balans.

Een druif met geschiedenis

Grillo ontstond in de 19e eeuw uit een kruising van Catarratto en Zibibbo (Muscat of Alexandria). Hij werd al snel dé druif van Marsala, niet alleen vanwege zijn stevige bouw, maar vooral omdat hij twee eigenschappen combineert die bijna nooit samen gaan: een natuurlijke potentie voor een hoge alcoholgraad door de suikers die hij opbouwt én een opvallend frisse zuurgraad. Precies wat je zoekt in een wijn die versterkt wordt en jaren moet kunnen rijpen op hout.

In de hoogtijdagen van Marsala – de 19e eeuw – was Grillo de onbetwiste koning van de kelder. Zijn robuuste karakter en aromatische rijkdom maakten hem de ideale partner voor de concia: het versterkingsproces waarbij de wijn wordt verrijkt met ingekookte most, mistella en druivenalcohol, en daarna jarenlang oxidatief rijpt in houten vaten.

Waar Grillo zich thuis voelt

Grillo staat bijna uitsluitend aangeplant in West-Sicilië, vooral rond Marsala, Trapani en in de heuvels richting Alcamo. Het beste terroir? Kalkrijke zandgronden, dicht bij zee, waar de bodem licht en mineraal is, en de hitte overdag wordt gecompenseerd door koele nachten en de constante invloed van de Sirocco.

De druif is goed bestand tegen droogte en heeft een dikke schil die hem beschermt tegen zon en wind. Maar laat hem op rijke klei groeien en hij verliest z’n spanning – dan wordt hij log, vettig en verliest hij zijn karakteristieke bitterheid.

Grillo buiten Marsala

Tegenwoordig zie je Grillo ook steeds vaker als stille witte wijn, en terecht. In zijn beste vorm is hij ziltig, kruidig en mineraal – met tonen van rijpe citroen, venkel, witte perzik en een klein bittertje in de afdronk dat je niet snel vergeet. Hij kan prachtig ouderen, zeker als hij met lie rijping wordt opgevoed of hout krijgt dat niet overheerst.

Maar zijn hart blijft in Marsala kloppen. In de lange, koele kelders van Florio of Intorcia, in de stilte van oude vaten, is het Grillo die de tijd draagt – en die laat zien wat er gebeurt als je de zon niet temt, maar laat spreken.