Je kunt gerust zeggen dat ik een laatbloeier ben op het gebied van wijn. Na diverse omzwervingen in de Amsterdamse horeca streek ik in 2012 neer bij Fa. Speijkervet in de Baarsjes. De toenmalige maître/sommelier Emre Cugun sleepte zijn team van jonge en onervaren maar zeer werklustige en nieuwsgierige horecatoppers in de dop mee naar alle wijnproeverijen waar we maar tussen konden komen. Ik wist meteen: Dit is gaaf! Hier wil ik induiken! Als een zwerm leergierige sprinkhanen bewogen we ons dringend, slurpend, proevend en druk aantekeningen makend tussen de gevestigde sommeliers en stoffige wijnschrijvers door. Een heerlijke tijd vol verwondering en opwinding over de nieuwe wereld die zich langzaam voor me ontvouwde.
In die tijd leerde ik ook Mattijs kennen. Mattijs had pas net 2 jaar daarvoor de zaak overgenomen maar was toen al een absolute autoriteit als het op wijn en proeven aankwam. Ik raakte geinspireerd door zijn bevlogenheid, uitgesproken mening over wijn en enorme kennis. En, niet in de laatste plaats: Mattijs slaagde erin om wijn weg te trekken uit de “chique” hoek vol elitair gezwam en geneuzel. Er was geen drempel meer, hij maakte wijn tof en interessant. Geen blazers, gespschoenen en dubbele kragen, zelfs geen overhemd. Mattijs kwam altijd als 100% zichzelf gekleed in een toffe sweater en Air Jordans om zijn wijnen te laten proeven. Niet opgedoft, geen deftige facade maar ongepolijst en niks te verbergen, precies zoals zijn wijnen zijn.
Toen ik later zelf maître/sommelier werd bij Speijkervet en een paar jaar later samen met chef Lennart Ylstra het restaurant van De School opzette, heb ik Mattijs altijd dicht in de buurt gehouden. Zijn ongepolijste en energieke wijnen sloten naadloos aan bij de inventieve groentegerechten van Lennart en boden vaak een verrassend en opwindend alternatief voor de gedoodverfde Franse klassiekers.Er vlogen een paar jaar voorbij, mijn vriendin en ik kregen een zoon, niet veel later ook een dochter en de situatie thuis was bijna niet meer te combineren met het nachtelijke horecawerk. Met eelt op ons tandvlees knokten we ons thuis en op werk door het leven toen Mattijs met het voorstel kwam om eens te gaan praten over toetreding tot het Sprezzatura Team. Mijn geluk kon niet op, dit was de perfecte stap. Twee dagen per week Sprezzatura, waar we de Italiaanse diepte in kunnen duiken en waar ik me kan ontwikkelen op het gebied van wijn, en twee dagen De School waar ik mijn wijnkennis kan overdragen en kan experimenten met out of the box wijn/spijs combinaties. Een perfecte proeftuin om in te spelen waar de wijnen echt tot leven kunnen komen, dat is een groot voorrecht.
Een bejaarde uitgever die met vervroegd pensioen gaat om zijn droom na te jagen: Wijn maken. Een verhaal dat zich perfect leent als televisieformat om te kijken naar andermans ellende. Niet bij Calafé gelukkig. De allerliefste oude mensen die we ooit hadden meegemaakt ontvingen ons met een tafel vol kazen, hammen, zelfgemaakte hapjes en fantastische wijnen. De lekkernijen moesten we helaas voorbij laten gaan, de wijnen waren ongekend goed. Gestuurd door een oenoloog die precies weet wat hij doet is het resultaat verbluffend. Haarscherpe Greco die zingt van de mineraliteit, energie, citrusfruit en heldere zuren. Denk aan Chenin blanc of Muscadet maar dan met de schone kracht van Zuid Italiaanse zonne-energie.
Ciro Picariello | Fiano di Avellino 2017
Soms moet je een wijn wat beter leren kennen om de kwaliteiten ervan ten volste te begrijpen. Zo was mijn eerste ontmoeting met de Fiano d’Avellino van Picariello nog geen liefde op het eerste gezicht. Pas toen de fles later nog eens open ging en ik mijn neus in het glas stak sloeg de vonk definitief over. Misschien omdat de wijn en ikzelf ook nog wat rijping nodig had om tot volle wasdom te komen. Het boeket verraadt een ongekende complexiteit met tonen van witte peer, venkel, rook en tonkabonen. Dit is een wijn om in te verdwalen, om elke hoek schuilt weer een nieuw smaakje om te ontdekken.
Guido Porro | Langhe Nebbiolo 2019 “Camilu”
Als horeca klant heb ik het genoegen gehad om een paar keer uitgenodigd te worden door Mattijs om mee op wijnreis te gaan. Qua wijnen was de 2014 Piemonte/Toscane wijntrip de mooiste. We deden onder andere Guido Porro aan: Een stoere wijnboer, sprak geen woord Engels. Hoeft ook niet, zijn wijnen voeren het woord. Mijn perceptie van Barolo en Nebbiolo in het algemeen kon voorgoed op de schop. Niks statige, donkere krachtwijnen voor koningen maar kraakheldere aardbeidenbommetjes die gillen van plezier en energie zonder de karakteristieken van de druif geweld aan te doen.
Il Marroneto | Brunello di Montalcino 2014
De Piemonte/Toscane wijnreis van 2014 voerde ook langs Montalcino. Alessandro Mori ontving ons in zijn prachtig gelegen landhuis dat uitkijkt over de befaamde Toscaanse heuvels. Getooid met pilotenbril en masculiene Italiaanse flamboyance stak Alessandro van wal over Etrusken, Fiorentijnen, Medici en weet ik veel wat. In de kelder viel alles op zijn plaats. De klassieke en stoere stijl van de beste man was precies terug te vinden in zijn wijnen. En ik heb dan weer een voorliefde voor het “moeilijke jaar” 2014. Niet omdat ik dat jaar in de kelder stond, maar omdat dit koele jaar een frissere en koelere stijl Brunello heeft voortgebracht vol klein rood fruit en een mintige frisheid. Een droomwijn.
Girolamo Russo | Etna rosso ‘a Rina 2017
De herinnering ligt nog vers in het geheugen. Met wat makkers van Speijkervet gingen we laat eten bij Toscanini. Tim van de Molen was toen nog leerling kok en gaf mij de wijnkaart. Shit, de Gottardi Blauburgunder is op, wat nu? Een alternatief kwam uit onverwachte hoek: De Etna. Ik was gelijk verkocht. Een finesse en elegantie die doet denken aan een goede Bourgogne maar daaronder borrelt een actieve vulkaan die kracht en structuur brengt die doen denken aan Barolo. Leuk hoe het kan lopen: Tim is tegenwoordig trotse chef/eigenaar van toprestaurant Coulisse, en wij zijn trots om Coulisse als klant te hebben.
Tenute di Castellaro | “Ypsilon” Terre Sicilliane 2017
Een piepklein eilandje boven de kust van Sicilie, onderdeel van de Eolische eilandengroep, ontstaan door vulkanische activiteit in de bodem. En er staan ook nog unieke inheemse druivenrassen aangeplant. Daar gaat mijn wijnhart harder van kloppen! Corinto Nero, door de oude Grieken meegenomen heeft hier een eigen weg in geslagen en komt op de vulkanische bodem tot orgasmische hoogte. Het frisse en geurige paarse fruit knalt uit het glas als Chinees nieuwjaar, de kruitdampen van de Etna zijn in de verte te ruiken en de warme specerijen maken de betovering compleet.