Maart: Meet the Team maand #1 – Martijn Benschop

Zoals veel van jullie misschien wel weten leverden we tot 16 maart 2020 onze wijnen vooral aan de horeca. Toen was er door Corona ineens een lock down en na 30 jaar dienden we ons plotsklaps opnieuw uit te vinden. 
Gamechanger. 
We stampten een nieuwe webshop uit de grond, ontdekten deels nieuwe talenten in onszelf, omarmden nog meer de social media en maakten vele nieuwe vrienden. Zowel off- als online.Dankzij jullie support bestaan we nog steeds en hopen we in de toekomst nog sterker te staan dan ooit tevoren. Graag stellen we ons deze maand eens allemaal persoonlijk aan jullie voor en vertellen we hoe wij bij elkaar gekomen zijn. We stellen allemaal een verzameldoos samen met bijzonder wijnen die veel indruk gemaakt hebben.
De eerste die we graag voorstellen is onze nestor Martijn Benschop. De oudst gediende in het team niet alleen qua leeftijd, maar ook qua dienstjaren en naast medewerker en geweten ook nog altijd fan.#Squadrasprezzatura
MARTIJN BENSCHOP

Ik woon in het Oostelijk Havengebied, vlakbij Sprezzatura. Blijkbaar zo dichtbij dat ik de winkel de eerste twee jaar van zijn bestaan over het hoofd heb gezien. Foei Martijn! Uiteindelijk kwam ik er ongeveer zeven jaar geleden toch terecht, omdat ik via de website stuitte op de wijnen van Tenute Sella. Tenute Sella is een producent in de DOC Lessona. Een onbekende en onterecht onbeminde, beetje obscure DOC voor wijnen van hoofdzakelijk nebbiolo. We hebben het hier over Noordoost Piemonte en over een stiefzusje van de beroemde Barolo en Barbaresco wijnen. Toen ik eindelijk begreep dat Sprezzatura bij mij om de hoek zat, haastte ik me na mijn hardlooprondje (!) naar de Czaarpeter Straat 118 en viel met de deur in huis en met mijn neus in de boter. De Lessona’s van Tenute Sella in allerlei soorten en maten (en ook nog het piepkleine zustergebiedje Bramaterra). Toen bedacht ik me het volgende. Iemand die zo gek is om Lessona in zijn assortiment te hebben, is geen geslepen zakenman. Het is namelijk niet bepaald makkelijke handel. Lessona kan weliswaar waanzinnig goed zijn, maar de prijzen liggen bijna op het niveau van Barolo en Barbaresco. Geen beginnen aan eigenlijk. Het is wijn voor de veeleisende liefhebber. Toen ik Sprezzatura beter leerde kennen, merkte ik dat dit het leidmotief is bij beslissingen over wat wel en wat niet te importeren. En daar kan ik me, inderdaad als veeleisende liefhebber, wel in vinden.
Sabbionare | Verdicchio dei Castelli di Jesi superiore 2018
Wat mij betreft een onderschatte wijn. Vaak zie je in Nederland te goedkope versies op wijnkaarten of in wijnwinkels. Kom je een keer in De Marken, dan kan je net als ik in restaurants rondom het oeroude stadje Jesi alle (!) goede verdicchio’s van alle (!) betere producenten per glas bestellen. Er gaat dan een wereld voor je open.
Pacherhof | Grüner Veltliner 2019
Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat ik Andreas Huber leerde kennen en zijn wijnen proefde. Een opmerkelijk man die tijdens de proeverij rond de tachtig peperdure, ragfijne Zalto wijnglazen gebruikte, ‘want zo komen mijn kristalheldere wijnen het best tot hun recht’. Veel meer had hij niet te zeggen, maar hij had wel gelijk. De Gruner Veltliner heb ik het liefst. 
Edi Keber | Collio Bianco 2018
Onderweg naar Istrië kwam ik in Noordoost Italië. Mooie omgeving, vooral de Collio. Het is alsof ze daar het boerenland hebben uitgevonden. De wijnen smaken zoals de mensen daar zijn: gul, elegant en eigenzinnig. De Kebertjes zijn vooral dat laatste. Ze maken één wijn die wat hen betreft de smaak van de Collio het best samenvat. Ik ben het met ze eens.
Boscarelli | Vino Nobile di Montepulciano Riserva 2015
Ik ben in 2008 van Cortona naar Montepulciano gefietst en drie jaar later van Montepulciano naar Montalcino. Natuurlijk bezocht ik daar tussen het fietsen door een paar producenten en restaurants met hele aardige wijnen op de kaart. Het landschap lijkt door een kunstschilder gemaakt en de wijnen door een wijngod.  Boscarelli springt erboven uit. 
Elena Fucci | Aglianico del Vulture “Titolo” 2014
Het spijt me, maar ik ben ook in Basilicata geweest. Wees gerust ik heb er niet gefietst. In Basilicata is niet veel te doen, behalve zo hier en daar kennis maken met misschien wel de meest volhardende wijnmakers van Italië. Moeilijke omstandigheden in een onderontwikkeld gebied. En dan ook nog eens wijn maken van de weinig inschikkelijke aglianico. Net als in Taurasi, een provincie noordelijker, doen ze het hier gewoon lekker toch. De Titolo van Elena Fucci staat op eenzame hoogte en is in feite belachelijk goedkoop.
Colombera e Garella | Cascina Cottigano Bramaterra 2015
Ik heb iets met de wat schlemielige wijngebiedjes in het Noordoosten van de Piemonte waarvan Bramaterra er eentje is. Nebbiolo uit zich hier nog lijziger, verfijnder en is nog minder toegankelijk. Geen allemansvriend. Mysterieus is het woord dat altijd in me opkomt als ik het gebied bezoek. Dat geldt voor de sfeer in de wijngaarden en dat geldt voor de indruk die de wijnen geven. 

Laatste blogs