Cavallo

Elk jaar verheug ik mij op  de Vinitaly. Deze belangrijke grote wijnbeurs in Verona geeft mij de mogelijkheid al mijn producenten in een keer te bezoeken en alvast een idee te krijgen over de kwaliteit van het nieuwe jaar. Maar daarnaast is er iets anders waar ik me dan op verheug. Verona is namenlijk beroemd om zijn paardenslagers. En de restaurants zijn dan vaak ook goed voorzien van paardenbiefstuk op de kaart. Dit heerlijke vlees is zacht, sappig en mals. Tot deze week dacht ik dat het in Nederland bijna geheel niet meer te krijgen was tot mijn vriendin Hiske Versprille met een scoop op de voorpagina van Het Parool stond.

Het bleek dat een van Amsterdams meest fameuze biefstuk restaurants Piet de Leeuw al 63 jaar paardenhaas als biefstuk verkoopt aan zijn gasten. Zeer tot tevredenheid van zijn gasten ook. Toen hij een keer ossenhaas als alternatief probeerde begonnen zijn gasten te morren over de kwaliteit. Daar kan ik dus vanaf nu naar toe, maar ook bij Slagerij Louman in de Jordaan ligt paardenhaas in de vitrine. Ik kan het nu dus zelfs ook thuis eten.

Maar waarom gebeurd dat eigenlijk zo weinig. Ik herinner mij dat bij ons vroeger paardenrookvlees op tafels stond. Dat kocht mijn moeder gewoon bij de supermarkt. Ook had Amsterdam vroeger vele paardenslagers. Mijn moeder is er groot op geworden. De betaalbaarheid was weliswaar de grootste reden dat ze het thuis aten maar toch. Nederland is bij uitstek een land vol koopjesjagers, de wijn kan ons niet goedkoop genoeg zijn, maar voor betaalbaar paardenvlees trekken we onze neus voor op. Wat is hier nou gebeurd?

Bij ons thuis raakten het paardenvlees in onmin, omdat mijn oudste zus paard reed en het dus niet wilde eten. Waarschijnlijk doe ik haar nog immer pijn als ik vertel met hoeveel plezier ik elk jaar in Verona een paardenbiefstukje eet. Paarden zijn onze vrienden en lief, maar ik vind een kalfje er ook lief uit zien of een hertje met grote oren en zachte ogen. Toch liggen deze vleessoorten gewoon bij de Appie in het schap. Vinden we niet zielig en het is nog flink prijzig ook. Maar een paard zien we als een huisdier.  We eten uiteindelijk ook geen katten en honden. Hier gaat sentiment dus boven de portemonnee.

Maar wat drinken we eigenlijk bij paard? Gezien dat het in Verona zo geliefd is denk ik het eerste aan Valpolicella wijnen van Ca’ Rugate. “What grows together, goes together” Maar ik kan me de combinatie met Lagrein van Pfannenstielhof ook goed voorstellen.

Kep trek!

Laatste blogs