Producentenbezoek 2018 (1): PUGLIA-BASILICATA

In April van dit jaar ontdekten we op de Vinitaly een aantal producenten waar we van onder de indruk waren. Ook na het terugproeven van de wijnen in Nederland wisten we dat we een aantal bijzondere wijnen konden toevoegen aan ons assortiment. De wijnen zijn intussen in Nederland en vinden enthousiast onthaal bij onze klanten. We besloten op producentenbezoek te gaan en met eigen ogen te zien waar deze wijnen vandaan komen. Want pas als je de cantina en de wijngaarden hebt gezien kan je een producent en zijn wijnen echt doorgronden.

Samen met een aantal sommeliers, onder andere van De Lobby en De School, vlogen we naar Bari in Puglia. Dat was het vertrekpunt van onze reis die ons door zeven regio’s zou voeren. Uiteindelijk eindigden we 1200 kilometer later in Florence. We bezochten elf producenten, waarvan vier nieuwe.

Morella – Manduria, Puglia

Lisa Gilbee en haar man gooiden hun vakantieplannen om, om ons toch te kunnen ontvangen. Ook bereiden ze nog een diner voor ons in hun prachtige huis gelegen tussen de wijngaarden. Zoals haar naam al doet vermoeden is Lisa geen Italiaanse. In de jaren negentig kwam ze naar Italië om werkervaring op te doen in de wijnbouw. Ze was nooit van plan om te blijven. Het noorden, waar ze in het begin veel werkte, vond ze veel te vol en te druk. Ook het landschap stond haar niet aan. Uiteindelijk belande ze in Puglia en deze regio is net zo uitgestrekt en weids als haar thuisland. Ze voelde zich er meteen thuis.

Sinds 2001 maakt ze in de subregio Manduria, samen  met haar man, wijn van voornamelijk primitivo. Toen zij begonnen was Manduria nog onontdekt en stond de regio vol oude ‘bush vines’. Tegenwoordig worden deze oude wijngaarden veelal gerooid. Door Europese regels, maar ook omdat de opbrengsten laag zijn en het werk erg arbeidsintensief. Lisa en haar man Gaetano zijn juist overtuigd van de kwaliteit van het fruit dat deze bush vines geven. De wijngaarden zijn tussen de 40 en 90 jaar oud. Ze ontdekte tussen de oude stokken dat er bijna vergeten klonen stonden, klonen die meer expressie gaven dan de andere. Dit stuk noemen ze La Signora, naar de oude eigenaresse. De wijn La Signora bevindt zich inmiddels in ons assortiment. 

Elena Fucci – Basilicata

Vervolgens reden we naar Basilicata om Elena Fucci te bezoeken. Het was relatief koel en dus maakten we een uitgebreide wandeling door haar gaarden. Deze liggen op de helling van de uitgedoofde vulkaan de Vulture. Titolo, haar enige wijn, is vernoemd naar de gelijknamige lavastroom. De wijn is gemaakt van 100% Aglianico del Vulture. Ze liet ons de verschillende lagen van de bodem zien die naar elke uitbarsting gevormd waren. Ertussenin zag je ook de lagen die laten zien dat de vulkaan sliep. Elke uitbarsting was weer anders, soms ging hij gepaard met een lava-uitbarsting, soms was het alleen stof of fijn gesteente. Deze vulkanische bodems geven de wijn een typische expressie. Verder van de vulkaan gelegen wijngaarden hebben geen lava in de bodem

Elena heeft oude stokken en verzamelt sinds 2001 ongeveer elk jaar de maximale beoordeling van de Gambero Rosso, de Tre Bicchieri. Ze verraste ons met 4 oude jaargangen. We begonnen met de 2004 wat haar eerste echte eigen jaargang is. Daarvoor werd ze bijgestaan door een oenoloog, omdat ze in die tijd nog op school zat. Zelf vond ze de wijn te gemaakt. Helemaal zoals je toen op school geleerd kreeg. Er was wat haar betreft teveel nieuw barrique gebruikt. De wijn laat nog te weinig van haar eigen persoonlijkheid zien. De houttonen waren inderdaad nog aanwezig, maar de wijn zat ook nog vol fruit en energie. Daarna volgde de 2007, een koel jaar. Dat zijn de jaren die haar voorkeur hebben. Elena houdt meer van frisheid en elegantie dan brute kracht. Ook omdat aglianico toch al snel hoge alcoholpercentages haalt. Vervolgens ter vergelijking een warm jaar, de 2011. Een snoepje, vol, rijp en sappig, lekker geconcentreerd, maar weinig gelaagd of elegant. Als laatste een unicum, de 2013 riserva uit magnum. Die is een wijn die 4 jaar hout opvoeding krijgt en dan ook nog een jaar flesrijping. Zeer verfijnde wijn. Elegant en gestructureerd, vol finesse en spanning. Tenslotte serveerde haar vader (met koksmuts) een prachtige lunch van locale producten. Een zeer geslaagd bezoek!

Cantina Carpentiere – Puglia

Na de lunch reden we naar Cantine Carpentiere, ook een nieuwe aanwinst. Op hun website hadden we al wat foto’s gezien van het domein, maar dat deed geen recht aan de werkelijkheid: het was adembenemend mooi! Het bedrijf ligt in een nationaal park en op het terrein staan een grote Jazzo en verschillende trulli. Trulli zijn de met steen ommuurde weides waar de herders hun schapen hielden. De muren beschermde de kuddes tegen de wolven.

Luigi Carpentiere leidde ons rond. Op de tocht door de wijngaarden kregen we verse vijgen en wilde peren rechtstreeks uit de bomen geserveerd. Er stond een flinke wind. Die waait hier altijd. Vaak uit het noorden waar hij de koele wind uit Siberië meeneemt of soms uit het zuiden waar hij vochtige lucht uit Afrika aanvoert. Na de regenval zorgt de noordelijke wind ervoor dat de druiven snel weer droog geblazen worden.

Er staat hier voornamelijk Uva di Troia aangeplant. Wat ze tegenwoordig ook wel Nero di Troia noemen. Als je door de gaarden loopt begrijp je nog beter waarom de wijn zo typisch is. Alle invloeden worden in de wijn vertegenwoordigd. Het kalkplateau waar de wijngaarden op staan zorgt voor een goede drainage, de wind, de wilde kruiden en de relatief hoge ligging voor voldoende koelte. Het is een van de weinig gedeeltes van Puglia waar bergen zijn. De wijngaarden liggen dan ook op 450 meter boven de zeespiegel, de druiven rijpen dus veel later dan bij bijvoorbeeld Morella. Daar liggen de gaarden op zeeniveau. Primitivo wordt vaak al in augustus geoogst. De Nero di Troia rijpt laat en onregelmatig en moet heel laat geoogst worden om de tannines echt rijp te krijgen. Dat is vaak pas in oktober. De rijping van de Nero di Troia vind plaats op grote foeders van 7,5 hl. Dus geen houtinvloed, alleen expressie van het bijzondere ras en de bijzondere plak waar hij groeit.

Wordt vervolgd.

Laatste blogs